10. „Holidays with Norge-Team” means „Holidays with lots of trouble”

Słońce.

Ciepła plaża.

Upalne lato, które spędziliśmy w Bułgarii nad jeziorem o nazwie nie do wymówienia. Nawet nie mam zamiaru próbować.

Chociaż skrycie marzyłam o cichych wakacjach, tylko we dwójkę, wyjechaliśmy, na polecenie Stöckla, całą ekipą. Sądził, że wspólne wakacje mają nas zintegrować, bo tak to zazwyczaj działa, co ja musiałam mu potwierdzić.

Ale słowo „zazwyczaj” zazwyczaj nie sprawdza się w stosunku do kadry norweskiej, czego Alexowi wytłumaczyć niestety mi się nie udało. Twierdził, że proces integracji powinien udać się wyśmienicie. A tymczasem stało się wręcz odwrotnie, co zawdzięczamy w głównej mierze Bardalowi i jego mądrościami od kuchni – zarówno w znaczeniu dosłownym, jak i przenośnym.

- Do serca mężczyzny najszybciej trafić przez żołądek – powiedział któregoś dnia Anders.

Szkoda, że go grom z jasnego nieba nie trafił, gdy to mówił. Jak jakąś Balladynę.

Być może wtedy nie wydarzyłoby się to, co się wydarzyło i nie zmarnowałoby ostatniego tygodnia wakacji kilku osobom.

Bo stało się tak, że słowa te usłyszała przypadkiem Sybilla i wzięła je sobie do serca. Zerkając znacząco na towarzysza naszych wczasów – Vladiego – od razu złapała się za garnki, rondle i patelnie.

Mogłam się spodziewać, że stanie się coś koszmarnego, ale na razie nic, poza przekleństwami Sybi, dochodzącymi z kuchni, nie zapowiadało katastrofy.

Przez pierwsze dni zabawa była przednia; nurkowaliśmy, graliśmy w siatkówkę, próbowaliśmy łowić ryby, Sklett zepchnął Stjernena z urwiska do wody.

Słońce smażyło nas tak, jak Sybilla swoje kotlety. Po czterech dniach Norkowie byli opaleni równie mocno jak tubylcy, zrobiły się z nich brązowe ciacha – pierniczki. Biedny Velta któregoś dnia zasnął na słońcu, a w konsekwencji dostał udaru. Przez dwa dni nie ruszał się z pokoju i, czerwony jak nowy przysmak Hildeły – pieczony krab – leżał na swoim łóżku. A gdy wreszcie wyszedł na zewnątrz, siedział cały dzień w koszulce, słomianym kapeluszu i pod parasolem, z miną cierpiętnika.

Tylko ja zostałam tak samo blada, jak zawsze, nie zbrązowiałam ani odrobinę. Rønsen przezwał mnie Albinoską i miał z tego powodu naprawdę wielki zaciesz, który skończył się wtedy, gdy Fannemel zorientował się, że nie podoba mi się nowe przezwisko. Gonił potem Atlego po całej plaży, wymachując złowieszczo długim badylem.

Swensen robił wszystkim i wszystkiemu zdjęcia swoją nową lustrzanką. Nic dziwnego, że Fannemel, latający z kijem prawie dwa razy większym od siebie, też się na nich znalazł. Uwieczniona została każda chwila, przeważnie ta śmieszna.

Sybilla też zbytnio się nie opaliła, siedząc całymi dniami w kuchni, eksperymentując, majstrując i pobierając praktyki u samego mistrza kuchni norweskiej. Oczywiście eksperymentowała na naszych żołądkach i zrobiła z nas swoje króliki doświadczalne, co wcale mi się nie podobało, chociażby dlatego, że to na kilometr zalatywało kłopotami.

Chyba pójdę w ślady Jacobsena, który, przezornie, już od tygodnia jeździ na samych chińskich zupkach.

Jeszcze gorzej miał Zografski (bo to oczywiście dla niego Sybi wpadła w pasję gotowania). Gdy tylko widział lądujący przed nim talerz zupy, gulaszu, czy innego obrzydlistwa, nabierał wielkiej ochoty do ucieczki i powstrzymywał go jedynie jeszcze większy strach przez urażeniem Sybillowego ego.

- Anju, ratuj mnie, błagam! – odezwał się kiedyś rozpaczliwie, oczekując na deser.

- Ale co ja mogę zrobić? – zrobiło mi się żal biedaka, w końcu niczym sobie nie zasłużył na takie tortury.

- Powiedz jej coś. Ona tylko ciebie słucha – zasugerował Vladi. – Przecież ty wszystko umiesz…

Podrapałam się po głowie.

Czy Sybi mnie słucha? Taaa jasne… Czy ja wszystko umiem?

- Skąd takie stwierdzenie? – spytałam, niezbyt go rozumiejąc.

- Nie wiem, ale jesteś moją ostatnią deską ratunku…!

 - Postaram się, ale to jest  S y b i , więc niczego nie mogę obiecać.

Pierwsza próba spełzła na niczym.

Ciasto zaserwowane przez Sybillę mocno śmierdziało rumem i orzechami laskowymi, czego połączenia nie można nazwać apetycznym. Zografski uśmiechnął się w rzekomej podzięce, ale gdy tylko Sybi odmaszerowała z powrotem do kuchni, tort wylądował w krzakach.

- Z jedzenia Sybi najbardziej ucieszą się okoliczne pasożyty – powiedział Vladimir, puszczając oczko w moją stronę i uśmiechając się zadziornie.

Następnego dnia Sybilla odkryła tort w krzakach i bardzo rozgniewała się z tego powodu. Oznajmiła, że jest jej przykro i uroniła teatralnie łezkę. Vladi, zakłopotany, szybko ją przeprosił.

W porze obiadu ponownie pojawiła się przy stole i z triumfalną miną postawiła przed nami ogromny gar – kocioł – z czymś zajeżdżającym grzybami. Zografski jęknął cicho.

- Zupa ze świeżych grzybów – oznajmiła. – Sama je nazbierałam.

ALERT! SKAŻENIE BIOLOGICZNE, KONSUMPCJA GROZI ŚMIERCIĄ!

- Wiesz co, Sybi, może lepiej trochę z tym przystopować? – starałam się, żeby mój głos zabrzmiał przekonująco. – W końcu na taki upał to zupa średnio smakuje. A ja nie lubię grzybów.

- Tak, dokładnie! – wypalił Zografski. – Ja podziękuję. Wygląda to apetycznie, ale rzeczywiście jest trochę za gorąco na zupę…

Apetycznie? – dobre sobie. Nie wiem, czy roztwór w kolorze błota z pływającymi w środku rzeczami, wyglądającymi jak ptasie gówno, można nazwać apetycznym…

Sybilla zmroziła go tym swoim przeraźliwie zawiedzionym spojrzeniem, że nie odezwał się więcej i nalał sobie pełny talerz. Siedział przez kilka minut nad tym talerzem z obrzydzeniem się w niego wpatrując, bezgłośnie wołając o ratunek i oczekując na zbawienie.

Gdy zmiłowanie nie nadeszło, chwycił za łyżkę i z niemiłym grymasem na twarzy, zaczął jeść, od czasu do czasu wylewając po trochu w krzaki, gdy Sybi akurat się odwracała.

Fannemel natomiast z apetytem wlał w siebie cały talerz tego ohydztwa, mimo że wyraźnie mu to odradzałam. Nawet nie mogłam patrzeć na to coś.

- Ej no, wyluzuj trochę – powiedział spokojnie Anders, słysząc moje ostrzeżenie. – Może nie jest zbytnio smaczne, ale na pewno zjadliwe.

Mogłam mieć tylko nadzieję, że tak jest.

Sklett chciał na chama wprosić się do kuchni, żeby gotować z Sybi, ale dostał potężnego kosza, chyba jeszcze za te skarpety, które kiedyś powiesił na klamce od naszego pokoju… Sybilla za wszelką cenę chciała się go pozbyć, ale Vegard nie zamierzał rezygnować tak łatwo. Zaczęli się przepychać, siłować, a w końcu i bić. Sklett nie miał za grosz honoru, jeśli idzie o bicie z dziewczynami.

- To  c o ś  to nie dziewczyna! – darł się, przykładając mrożoną pietruszkę do podbitego oka. – To szatan!, diabeł wcielony!

- Wszystko słyszałam! – odgrażała się Sybilla z kuchni, wskazując surowym udkiem głowę Vegarda. – Karma cię dopadnie, ofiaro!

Sklett próbował wszcząć awanturę, ale Jacobsen dobitnie mu to odradził; przypomniał, jakie mogą być konsekwencje kłótni z „tym szatanem, diabłem wcielonym”.

Powinien był jeszcze dołożyć: Sadystyczną Wpychaczką Żarła, Trucicielką Ludzi, Córką Ziemniaka…

Wszystkie trzy przezwiska pasowały do niej jak ulał. Może z wyjątkiem dosłownego znaczenia Córki Ziemniaka, ale nie będę się wykłócać o ich więzy pokrewieństwa. Bo może jest coś, co szanowny Bardalo postanowił przemilczeć.

W każdym razie Sadystyczna Wpychaczka Żarła znosiła wciąż coraz to nowe „smakołyki”, usiłując wepchnąć ile się dało i w kogo się dało. Bo przecież marnowanie jedzenia jest grzechem. Ale Sybi chyba nie uznawała zasady: bierz tyle (lub TO) ile (co) możesz zjeść.

Fannis wchłaniał wszystko bez oporu, zupełnie nie znając umiaru. Ciekawa jestem ile musiałby zjeść, żeby napchać swój nienażarty żołądek do granic wytrzymałości… Po kilku(nastu) nieudanych próbach zaniechałam dalszego protestu i odciągania go od podejrzanego jadła. W końcu on i tak mnie nie słuchał.

Nie, źle mówię.

Słuchał, tylko nie zważał na moje słowa, nie brał ich sobie zanadto do serca i zbywał mnie kokieteryjnymi słówkami. Poddałam się. Tylko żeby potem nie było, że nie ostrzegałam.

Ten dzień upływał w miarę spokojnie, a przynajmniej stosunkowo, jeśli brać pod uwagę norweskie normy. Siedzieliśmy na plaży, opychając się lodami, owocami i truskawkową polewą, jako że bitej śmietany dziwnym trafem zabrakło. Forfang i Sjøen grali w kometkę kawałek dalej, Hilde stroił dziwne miny do jakichś turystek, Bardal z dziką euforią wlewał Velcie do gardła sos toffi, a ten wydawał z siebie dźwięki przypominające jakiś żółwiowy orgazm. Choć w zasadzie nie mam pojęcia czy żółwie rzeczywiście wydają jakiekolwiek dźwięki, ale mniejsza z tym.

Anja, ja, Jacobs i Stjernen rozgrywaliśmy właśnie partyjkę kuku, tak dla odmiany, żeby nie cały czas pokera i kenta. Niestety ja, chyba posiadając jakiegoś wrodzonego pecha do kart, praktycznie cały czas przegrywałem, na zmianę z Andreasem, i moje kostki znajdowały się już w opłakanym stanie. Mimo to nie zamierzałem się poddawać. Nie, bo to ja, Anders Fannemel, jestem tak uparty i głupi, że nie poddaję się nigdy; i nawet gdy mam jakiś uraz czy kontuzję, i tak skaczę w konkursach, bo co? Przecież ja jestem The Best, mnie nie da się złamać!

Co chwila ktoś wybuchał śmiechem, nie zawsze z racjonalnych powodów, ale było wesoło. Czilujemy sobie pod parasolami, zupełnie nie interesując się tym, co działo się poza strefą naszych norweskich wpływów. Jest tak idealnie, że niczego mi do szczęścia nie brakowało.

… no, prawie niczego.

- Ej, chłopaki… - odezwał się nagle cicho Stjernen. – Bo ja… Ja… chyba jestem w ciąży.

Wszyscy przerwali to, czym w tej chwili się zajmowali i gapili się na niego z otwartymi mordami. Forfang stracił koncentrację i oberwał lotką w oko. A Delta zakrztusił się tym swoim toffi i zaczął się dusić, zupełnie nie zwracając uwagi na to, że Bardalo ciągle trzyma nad nim odkręconą butelkę, w związku z czym lepka, słodka polewa niszczy zupełnie jego designowy fryz. Choć jeśli do tej pory laski nie uważały Rune za słodkiego, teraz na pewno nie będzie mógł się od nich opędzić. Taka Scarlett na przykład, którą poznałem pewnego razu w Trondheim, z wielką chęcią wylizałaby go do czysta. Ale raczej nie o tym myślą teraz pozostali. W tej chwili wszystko inne przestało się liczyć i tylko lampiliśmy się na jednego z członków kadry, a w oczach każdego widziałem to samo pytanie.

W dupę, Stjerna, od kiedy jesteś Andreą?

No ale sorry, nawet jeśli faktycznie Stjernen nie posiada chromosomów igrek, to jednak byłaby z niego wyjątkowo szpetna panienka. Nawet ja bym się nie skusił na to, żeby go przelecieć. No przykro mi, naprawdę nie mam nic do Stjernenka, ale mimo wszystko mam jakieś standardy.

- No bo… - Andreas zaczerwienił się jak burak albo jak młodszy z Prevców po oddaniu skoku i spuścił wzrok na swoje kwiaciaste spodenki, nerwowo bawiąc się palcami. – Bo ja ostatnio czuję się tak inaczej… Chłopaki, ja żrę cały czas jak jakiś Freund!, ale… no, to coś poważniejszego niż psychiczne schorzenie Seva. Bo ja nie mam ochoty na coś tak banalnego jak wkładki, co to to nie, tylko wiecie: tutaj cały zapas bitej śmietany, tam camembert, a zaraz mam ochotę po prostu wepchać w siebie marchewki maczane w majonezie!

- Fuj, Andi, jesteś obleśny – skrzywił się Rune, robiąc minę jakby miał się zaraz zrzygać. I chyba wszyscy się z nim zgadzaliśmy.

- Ale nie to jest najgorsze – westchnął Stjernen z rozpaczą, załamując ręce. – Mam jakieś cholerne humory, gorsze niż Sybilla przed okresem, serio. Totalna deprecha i to bez żadnego konkretnego powodu; no bo to, że Hilde próbował mnie zgwałcić wczoraj w nocy, to nie jest jeszcze wystarczający powód, nie?

Wszystkie oczy przeniosły się na Toma, ale on tylko wzruszył ramionami.

- A w dodatku… obudził się we mnie instynkt macierzyński – lamentował Andreas. – Na przykład jak Johann rozwalił kolano jeżdżąc na desce, miałem ochotę go przytulić – wzdrygnął się, jakby po plecach chodziło mu coś obrzydliwego. Nie dziwię się, takie zachowanie to naprawdę nie jest dobry znak dla jego męskości. – I w ogóle… Nie no, raczej nie zostałem przypadkowo zapłodniony, ani żadna partenogeneza czy coś… Może ja schizę jakąś mam, albo co?

- Zrób sobie test ciążowy! – parsknął Velta, proponując że kopsnie się nawet do apteki.

Ofiarowałem się, że z nim pójdę. Bo, kurde, to musi być ciekawe: „Dzień dobry, chciałbym kupić test ciążowy dla kolegi.” Hahah, ale faza!

- Agata wie? – spytał rzeczowo Bardal, unosząc brew. Doskonale wiedzieliśmy, że sobie kpi.

- Daj spokój – burknął Stjernen. – Tego tylko by brakowało, żeby słyszała te wszystkie straszne rzeczy, które się tu dzieją…!

Zrobiło mi się żal biednego Andreasa. Zostawia go narzeczona, próbuje sobie taki ułożyć życie na nowo, poznaje nawet fajną lasię, a tu taka tragedia. Zresztą chyba wszyscy mieli podobne myśli, bo późnym wieczorem zeszliśmy do piwnicy, gdzie mieścił się klub, zamówiliśmy po kolejce polskiej wódeczki (no wiecie: zero smutka, zero łez – polska wódka jest the best!) i namówiliśmy Stjernena do namiętnego grania w Kickballa. Potem w bilard. A potem małego haradzowania się na automatach. A wszystko to po to, by udowodnić jego męską naturę. I chyba się nam udało. W każdym razie Andreas nie narzekał więcej na żadne ciąże, depresje i PMS. A my zgodnie wznieśliśmy toast Wyborową za jego męskość. I wszystko było pięknie i cacy. Stworzyliśmy najpiękniejszy chór na świecie i śpiewaliśmy na całą tą wieś, czy miasto, czy co to tam było:

- Jeszcze po kropelce, jeszcze po kropelce! Póki wódka jest w butelce…!

- Kieliszek dobra rzecz…!

- A jeszcze lepsza dwa!

- Ale najlepiej pić…

- … do następnego dnia!

Następnego dnia rano Rønsen ze Stjernenem wpadli do naszego pokoju, poprzebierani za Hawajki: z girlandami kwiatów na szyi, w słomianych spódniczkach i takowych kapeluszach.

- Plan dnia na dzisiaj – odezwał się Atle, czytając kartkę zapisaną pismem Hildego. – Po śniadaniu: pływanie cały dzień i byczenie się na plaży.

- Aloha hoi! – zaintonował Stjernen, tańcując po pokoju. – Aloha hej, zajebisty będzie ten dzień!

Oboje pognali do innych pokojów, śmiejąc się na całe gardło.

Wstałam i poszłam do łazienki, przygotować się do wyjścia na plażę. Założyłam ten fioletowy, kwiaciasty strój kąpielowy, ten który tak strasznie mi się podobał, co zauważywszy, Fannemel kupił mi go bez wahania, zupełnie nie przejmując się niebotyczną ceną, wzięte chyba z kosmosu. O, i jeszcze liliowe pareo, które sama sobie zakupiłam w kramie na plaży. Plus wielkie, obłe okulary przeciwsłoneczne, zasłaniające mi połowę twarzy. Co prawda Fannis nie lubił, gdy zakrywałam swoją twarz i oczy, ale przynajmniej nie widać było wtedy po mnie, jaka jestem blada i żaden Atle Pedersen Rønsen nie miał powodu, żeby się ze mnie naśmiewać.

Weszłam do sypialni, udając modelkę, chcąc zaprezentować swój ubiór i pewnie przy tym trochę się pośmiać, ale Fannemel najwyraźniej nie miał ochoty brać udziału jako moje osobiste jury. Leżał plackiem na łóżku, z zamkniętymi oczami.

- Nie wstajesz? – spytałam. – Zaraz wychodzimy.

Anders jęknął coś pod nosem, skrzywił się i powiedział:

- Idźcie dzisiaj beze mnie, nie mam ochoty na biczing  – nawet nie podniósł wzroku.

- Niemożliwe. Ty zawsze do pływania jesteś pierwszy.

Wykrzywił się jeszcze bardziej.

- Naprawdę. Serio, jakoś się czuję… kurewsko niedobrze. Yeeeak!

Podeszłam do łóżka, trochę zaniepokojona. Fannemel i złe samopoczucie? – to tak jakbym siebie nazwała murzynem. Albo przypisała Sybilli, że jest spokojna, opanowana i flegmatyczna…

Dopiero teraz zauważyłam, jaki jest blady.

- Nie żartuj sobie… Słuchaj, może trzeba z tobą do lekarza…? A jak to coś poważnego?

- Nieee, daj spokój. Przejdzie mi – machnął ręką niecierpliwie.

Tak, cały Fannemel. Ducha wyzionie, ale choćby był sparaliżowany od stóp do głów – do lekarza się dobrowolnie zaciągnąć nie pozwoli. Na nic byłyby moje prośby, groźby, miny, krzyżowanie rąk, postawa numer trzy – „teraz ja tu rządzę”…

Trzeba było nie pytać go o zgodę…

- Nie stój tak nade mną, bo czuję się co najmniej chorym na raka kaleką – burknął, marszcząc czoło.

Do pokoju wpadł Hilde, podobnie jak Atle i Andreas, przebrany za hawajską tancerkę.

- Idziecie? – spytał z radosnym uśmiechem, trochę działającym mi w tej chwili na nerwy. – Bo czekamy na was. Mamy w planach siatkówkę… Fakt, gdzieś wcięło większość piłek – i podejrzewam, że ten posraniec Rønsen ma z tym coś wspólnego – ale jakiś pół-flak się znalazł.

Fannemel z wysiłkiem podniósł głowę.

- Ja zostaję – odezwał się. – Idź, Anju i baw się zajebiście…

- Zostaję z tobą – oznajmiłam stanowczo, tonem nieznoszącym sprzeciwu, krzyżując ręce na piersiach.

Anja: 1 – Fannis: 0

- Ale z was łamagi! – zaśmiał się Hilde. – To może jeszcze Zografskiego przyjmiecie dla towarzystwa? Też coś narzeka na samopoczucie…

Hmmm… Bawimy się w detektywa:

Na podstawie pewnych wniosków udało mi się postawić hipotezę:

Złe samopoczucie – (Fannis + Zogu) = …

S y b i .

Sybi + Bardal.

No, jeśli oni nie są sprawcami zbrodni, to już sama nie wiem, kto mógłby nim być.

Chciałam zawołać na Hildego, żeby tę Sybillę tutaj przyprowadzić, ale on zdążył już wyjść, śpiewając piosenkę, którą rano zaprezentował nam Stjernen.

- Aloha hoi! Aloha hej…!

Fannemelowi udało się w końcu wstać, pojękując cicho. Ubrał się i stał przy barku, opierając się o kredens. Wyciągnął ze środka gorzką wódkę żołądkową.

- Nie powinieneś tego robić – odezwałam się, gdy podniósł szklankę  do ust.

Pokiwał głową i odłożył wódkę, wzdychając.

- Taaa, może i masz rację… Kur…de, jeszcze tylko by mi kaca brakowało…!

Anja: 2 – Fannis: 0

Dobrze, że chociaż w tym mnie posłuchał. Facet nie powinien nigdy pić.

- Halo, można…? – spod drzwi dobiegł nas cichy, jakby przytłumiony głos Vladimira.

Gestem ręki zaprosiłam go do środka. Wszedł, trzymając się za żołądek i usiadł na sofie, postękując od czasu do czasu.

- Kurde, strasznie mnie mdli – oznajmił.

Wcale nie zamierzałam w to wątpić.

Zostaliśmy sobie więc w trójkę. Naprawdę znakomicie się bawiłam: wysłuchiwałam jęków, stęków, narzekań. Ale nie mogłam powiedzieć, że reszta utyskiwała na brak wrażeń.

- Cholera… - odezwał się Fannemel żałośnie. – Czuję się, jakbym zaraz… jakbym zaraz miał się… zrzygać.

I pognał do łazienki, skąd wrócił jeszcze bardziej blady i jeszcze bardziej jęczący.

- Fannis – odezwałam się surowo i już miałam dodać „A nie mówiłam? Było mnie posłuchać”, gdy Anders wykonał gwałtowny odwrót i z powrotem wpadł do łazienki. Litość wzięła górę nad gniewnym triumfem i nic nie powiedziałam.

Zrobiło mi się po prostu żal ich obu. Miałam nadzieję, że w miarę szybko im przejdzie.

No i masz babo placek.

Tymczasem teraz już oboje biegali sztafetą na zmianę do toalety, przy czym Anders przeważnie brał górę. W pewnym momencie weszłam do środka i zastałam go wiszącego nad sedesem, wpół zgiętego z bólu. Wstrząsały nim gwałtowne torsje i był prawie tak blady jak ja. Z salonu dochodziły pojękiwania Zografskiego.

Załamałam ręce, zupełnie nie wiedząc co robić. Jeden rzygający facet to jeszcze nic, ale dwóch rzygających facetów – to już poważny problem.

Pieprzona Sybilla!

Krążyłam między łazienką, a salonem, nadal nie wiedząc: czekać czy podjąć działanie? Ale gdy Zografski nie przestawał jęczeć, a Fannemel wręcz słaniał się na nogach, stwierdziłam, że należy w końcu coś przedsięwziąć.

Zwinęłam z magazynku dwa wiadra i wpadłam do pokoju Bardala i Stjernena, jak zwykle stojącego otworem, i pogrzebawszy w szafce Andersa, wyjęłam stamtąd kluczyki do jego samochodu.

Pieprzony Bardal!

Wpakowałam wiadra do samochodu, potem tych cierpiących delikwentów, a sama siadłam za kierownicą. Zografski przeżegnał się ukradkiem, myśląc, że tego nie zauważyłam. Wystartowałam od razu z drugiego biegu i silnik zgasł.

Pieprzone samochody bez automatycznej skrzyni biegów…!

Należało się choć trochę opanować, jeśli w takim wypadku można mówić o opanowaniu. Tym razem ruszyłam tak jak trzeba. Wyjeżdżałam z parkingu, zagryzając wargi ze zdenerwowania, także Veltę, przechodzącego przez pasy, zauważyłam dopiero metr przed sobą.

Hamulec, kurde, HAMULEC!!!

… właśnie: hamulec, a nie sprzęgło!

Silnik ponownie zgasł, ale nie na tyle szybko, żeby wyhamować przed Żółwiem. Rune, poczuwszy na sobie maskę Bardalowego samochodu, odskoczył jak oparzony, patrząc na mnie ze zszokowanym wyrazem twarzy.

- Velta, kurwa, patrz jak leziesz!!! – wydarłam się, zupełnie nie potrafiąc pohamować wzburzenia. Chyba po praz pierwszy w życiu powiedziałam przekleństwo…

Gapił się z otwartą gębą, odwracając się, gdy ponownie zapaliłam auto i odjechałam z piskiem opon.

Pieprzone Żółwie, wchodzące pod samą maskę…!

Pojechałam dalej, zostawiając w tyle skonsternowanego Deltę. Omal nie potrącając kilku kolarzy i nie powodując paru wypadków, dotarłam tam, gdzie trzeba.

Super, do końca wypoczynku został tylko tydzień. Nich diabli wezmą Sybillę i Bardala, tak jak wzięli wakacje!

Pod szpitalnym parkingiem zatrzymałam się tak gwałtownie, że niczego niespodziewający się Zografski, leżący na tylnych siedzeniach, stoczył się na podłogę.

- Przepraszam – wydusiłam ze skruchą.

Otworzyłam drzwi, żeby wypuścić Zografskiego i zawodzącego Fannemela, ale ten nie ruszał się z miejsca, chyba nawet nie zauważając, że dotarliśmy na miejsce.

- Niechże ktoś da jakiś wózek albo co!!! – zawołałam na stojącą w pobliżu pielęgniarkę.

- Ja nie siądę na  ż a d e n  w ó z e k ! – oznajmił buntowniczo Fannemel, zrywając się ostentacyjnie z siedzenia.

Co jak co, ale uparty to on był i za wszelką cenę chciał postawić na swoim. Niedoczekanie! Teraz ja tu rządzę!

- Siadaj i nie marudź! – ryknęłam na niego, nie kontrolując już rozdrażnienia.

O dziwo!, posłuchał.

Patrząc na mnie, jakby z lekkim przestrachem, pozwolił się usadzić z potulną miną.

Anja: 3 – Fannis: 0

Szli przez zatłoczony korytarz.

Znaczy: Fannemel nie bardzo, ale nie warto się tutaj rozdrabniać.

Anja czuła na sobie wzrok ludzi, siedzących na krzesłach i stojących pod ścianą. Zastanawiała się: co jest z nią nie tak? Spojrzała na siebie i powstrzymała jęk zgrozy; przez to wszystko zupełnie zapomniała się ubrać. I szła teraz korytarzem w stroju kąpielowym, pareo i przeciwsłonecznych okularach, zatkniętych we włosach nad czołem.

Ale krwi powstrzymać nie umiała. Od razu jej policzki zapłonęły na czerwono, jakby miała gorączkę.

Zdawała sobie sprawę, że, mimo dość niskiej samooceny, jeśli chodzi o wygląd, dla co poniektórych ludzi wyglądała ponętnie.

Ktoś zagwizdał przeciągle i Anja z zakłopotaniem zauważyła, że wszystkie paru oczu, należące do osobników płci przeciwnej, są skierowane na nią.

Wliczając też Zografskiego.

Ktoś klepnął ją w pośladek.

Podskoczyła, ze wstydem zakrywając się pareo, najbardziej jak się dało.

- Cholerka… - wyjąkała, czerwona jak Velta poparzony słońcem.

- No widzę, że wszyscy zobaczą, jaką piękną i atrakcyjną mam dziewczynę – odezwał się Fannemel, mimo bólu siląc się na uśmiech.

Ale Anji nie rozśmieszył żart i nie odwzajemniła uśmiechu, tylko zaczerwieniła się jeszcze bardziej. Modliła się, żeby ten długi, przepełniony korytarz kiedyś wreszcie się skończył.

Z Zografskim poszło w miarę lekko; dostał jakieś leki, jakieś zioła i, czując się o wiele lepiej, czekał na resztę w samochodzie, słuchając muzyki.

Ale Fannemel, który pożarł dwa talerze zupy, musiał odpokutować za swoją zachłanność. Okazało się, że grzybki, które zaserwowała im Sybilla, były niezbyt jadalne.

- Podobno trującego grzyba człowiek zjada tylko raz – odezwała się Anja, szturchając lekko Fannemela, dla podniesienia go na duchu. – Widocznie łamiesz schematy, Fannis…

Ale Anders, po płukaniu żołądka, nie dał się tak łatwo pocieszyć.

- Kurwa, grzybki cholerne – biadolił w samochodzie, trzymając się za brzuch. – I cholerni lekarze. Jakoś nie bardzo czuję ulgę po tych ich zabiegach… Powiem więcej: nawet nie wiem, czy nie czuję się teraz jeszcze gorzej! Mało mi było, że zepsuły się moje wakacje…!

Nie szczędził oprócz tego niewyszukanych epitetów na Sybillę. Wymachiwał przy tym rękami tak gwałtownie, że po pewnym czasie Anja zatrzymała samochód na poboczu.

- Przestań mi tu tak machać! – odezwała się niecierpliwie. – Jak ja mam prowadzić, kiedy co dwie sekundy coś przelatuje mi przed oczami?!

No nie da się po prostu.

- No sorka – powiedział Fannemel i po dłuższym namyśle dorzucił ze skruchą: - Jak zwykle miałaś rację, co do tej jeba… yyy – głupiej zupy.

- Wiem, ale… wolałabym się mylić, żebyście wy nie musieli tak cierpieć – zauważyła Anja.

- O, i bardzo słusznie! – zgodził się energicznie Zografski, podskakując na siedzeniu.

- Wszak wiedzieć znaczy: przewidywać – oświadczył Fannemel z wielce uczoną miną, zupełnie kontrastującą do stanu jego uczuć. – Gdybym przewidział, że ta zupa źle dogada się z moim układem gastrycznym, nigdy w życiu bym się jej nie tknął… Chociaż, przewidziałem sprytnie, że z tej wizyty w szpitalu nie wyniknie nic dobrego i właśnie dlatego nie chciałem tam pojechać. Wszelako w rękach Anji jestem niczym glina w dłoniach garncarza.

- A nie vice versa? – spytała Anja cierpko, przedrzeźniając jego filozoficzny ton. – Ja sądziłam, iż jest dokładnie na odwrót: to ty możesz poczynić ze mną wszystko, czego zapragniesz.

Fannemel, zapominając na chwilę o mocnym ssaniu w żołądku, uśmiechnął się pazernie, z błyszczącymi oczami. Anja dobrze znała ten wyraz twarzy.

- Wszystko, powiadasz? – powtórzył Anders, rozkoszując się brzmieniem tego wyrazu. – Począwszy od kazania machnięcia ci ręką, skończywszy na skoczeniu z mostu, poprzez te wszystkie inne rzeczy?

- Tak.

Fannemel rozciągnął, o tyle, o ile jest to możliwe, swój uśmiech jeszcze bardziej, od przysłowiowego ucha do ucha. Wyglądał przy tym, i ze świecącymi się oczami, jak niepohamowany demon. Wyglądał iście jak Król Norweskiego Zła.

Ale Anja, aczkolwiek wcale chętna, nie dawała najmniejszych oznak, że jest gotowa na owo „wszystko”, więc Fannemel postanowił, że „policzy się” z nią później.

Jak tylko minie to okropne ssanie w żołądku…

Wróciliśmy do hotelu koło drugiej.

Pływacy najwidoczniej bawili się w najlepsze, bo jeszcze ich nie zastaliśmy. Zografski przesiadywał u nas w salonie, pijąc herbatkę miętową razem z Fannemelem, jęczącym i rozwalonym na sofie w salonie.

- Dzięki, Anju – odezwał się Vladimir.

- Ale za co? – spytałam, nie rozumiejąc go.

- No za to, że jesteś taka zaradna i troskliwa… - odparł, patrząc na mnie, jakoś tak z rozmarzeniem.

Wzdrygnęłam się.

- Po prostu… tego wymagała sytuacja – ucięłam, nie chcąc rozmawiać na ten temat.

Zografski chyba nie doszukał się aluzji w tym zdaniu, ale na szczęście od dalszej rozmowy uratował mnie dzwonek mojej komórki (zasponsorowanej przez… no śmiało, zgadnijcie kogo).

Chociaż nie wiem, czy można mówić o uratowaniu, bo dzwoniła Sybilla. Odebrałam, chcąc wygarnąć jej co nieco, ale zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, zarzuciła mnie swoim słowotokiem.

- Och, Anka! Żałuj, żałuj, żałuj! Żałuj, że nie jesteś tu z nami! Bardal złowił szczupaka! No mówię ci, serio! A Sklett stanął na jeżowcu i odwieźli go do dyżurki! No mówię ci! A jakaś Bułgarka, taka opalona brunetka, zaczęła podrywać Hildełę! No mówię ci: łasiła się do niego jak kot! I nie mogę powiedzieć, żeby Hilde na to narzekał…! A ja spotkałam siostrę Zogu…

- Sybi, oddychasz? – spytałam, nie słysząc żadnych przerw w logorei.

Sybilla przerwała na chwilę, ale zaraz kontynuowała, ignorując mnie zupełnie.

- No mówię ci, jaka ona jest fajna i śmieszna! Fajna byłaby z niej szwagierka! Razem z nią rzucałyśmy w Rønsena smażonymi krewetkami! I żywymi krabami! Ale był wściekły, gonił nas po całej plaży! No mówię ci: ubaw po pachy! Szkoda, żeście zostali, my się tu tak zajebiście bawimy…!

Słysząc ten jej wkurzający, wesoły głos w jakiejś euforii, wściekłam się i wrzasnęłam do słuchawki, ignorując błonę bębenkową Sybilli:

- Ja cię zamorduję! Czy ty wiesz, co działo się tutaj?! Przez te twoje grzybki musiałam męczyć się z dwoma rzygającymi, chorymi, zatrutymi facetami! Uwierz mi, to nie było fajne! Podczas gdy wy obrzucaliście się owocami morza, ja latałam z wiadrami po pokoju i siedziałam na zatłoczonej izbie przyjęć, pełnej zboczeńców i pedofilów…!

- Uuu… no to widzę, że ty też miałaś ubaw po pachy, hahahaha!

Myślałam, że za chwilę wskoczę do telefonu, wyjdę po drugiej stronie i ją gołymi rękami uduszę.

Ale nie dane mi było tego zrobić.

Fannemel, do tej pory smętnie pitolący coś o swoim żołądku, nagle zerwał się z sofy, wyrwał mi słuchawkę i wkurzony zaczął nawijać:

- Sybi?! Hej, wiesz ty…?! Niech cię szlag, ciebie i te twoje grzybki! Idź w cholerę! Moje wakacje diabli wzięli, jestem na diecie, nie mogę się opychać krewetkami ani w ogóle niczym! W ogóle nie mogę nic robić! Czuję się, jakby przejechał mnie czołg, co najmniej! Do kurwy nędzy!!! A masz pojęcie, jak okropne jest płukanie żołądka?! Obyś się nie dowiedziała! … Albo nie: obyś się  d o w i e d z i a ł a !!!

Sybilla przerwała rozmowę, chyba trochę się zmieszała.

Gdy wieczorem wrócili, urządziliśmy im taką awanturę, że do końca roku jej nie zapomną. Ale, wbrew przewidywaniom uchahanego Skletta, Sybilla zachowała całe swoje uzębienie, a Fannemel nie otrzymał podbitego oka w prezencie na bonus. Rzekomy „związek” Sybilli i Vladiego też się nie rozpadł.

Tylko Velta coś tam narzekał, masując się po biodrze.

Przeprosiłam.

Bardal coś tam narzekał, widząc stan swojego samochodu.

Nie przeprosiłam, a co?! Należało mu się!

Wakacje szybko się skończyły, jak na mój gust trochę byt szybko, ale może dzięki temu obyło się bez kolejnych większych wpadek. Jednak pozostał mi lekki niedosyt.

A Fannemela to normalnie skręcało ze złości, gdy z powrotem wylądowaliśmy w chłodnej Norwegii.

I w sumie to mu się nie dziwię.

 (21:42)

SYBI007: HEJ, ANKA! ROZPOCZECIE SEZONU ZA DWA TYGODNIE, WRACASZ?

ANNFANN: NO RACZEJ, A MAM JAKIS WYBOR? ;)

SYBI007: NIE. JAKBYS NIE WROCILA TO KILKA OSOB BY CIE ZABILO, WLACZAJAC MNIE. PODOBNO U WAS SPADLO DUZO SNIEGU? NIE PRZYSYPALO CIE? ;D

ANNFANN: BARDZO SMIESZNE! -,-

ANNFANN: NIE, ALE ZASYPALO DROGE DO MIASTA I SIEDZE CALY DZIEN W DOMU. FANNIS, KORZYSTAJAC Z OKAZJI, ZABRAL MNIE NA NARTY…

SYBI007: OOOO I JAK BYLO?? ;)

ANNFANN: NIE NAJGORZEJ – WYGLEBILAM   T Y L K O  17 RAZY I ZALICZYLAM UPOJNA DWUDZIESTOMETROWA JAZDE TYLEM ^^ POZA TYM DO DZISIAJ MAM SINIAKI OD PRZECHODZENIA PRZEZ BRAMKI…

SYBI007: HAHAHA! NO TO OSTRO SIE, WIDZE, BAWISZ ;3

ANNFANN: TAK, ALE CIESZE SIĘ ZE JUZ SEZON BLISKO, BO TESKNIE ZA WAMI.

SYBI007: BA, JA TEZ. NAWET ZA SKLETTEM ;3 NO I ZA ZOGU <333 PISALAM Z NIM OSTATNIO. PYTAL SIE O CIEBIE.

ANNFANN: O, JAK MILO. JESZCZE MNIE PAMIETA XD POCIESZNY JEST ;)

(21:58)

SYBI007: KRECISZ Z NIM ???

ANNFANN: ZE CO ??????????????????

                SYBI007 is offline

                ***

            Dzisiaj mam trochę informacji do przekazania, więc chyba muszę to wypunktować:
1. Przepraszam znowu, że tak długo nie pojawiał się ten rozdział, ale... hmm, chyba nie mam nic na swoje usprawiedliwienie :/ (byłam zajęta czytaniem "Niezgodnej" *-*)
2. Uwielbiam opisywać porąbane wybryki Norwegów, ale w końcu przyszedł czas na jakiś rozwój poważniejszych wątków Anja-Fannis, więc Bardzo Ważne Ogłoszenie: to był OSTATNI z rozdziałów o treści "pierdzielenie na ucieszenie" ^^
3. W związku z powyższym mam nadzieję, że mimo to ktoś jeszcze ze mną zostanie i będzie czytał moje wypociny :')
4. Aleksandro moja droga, ten eksces z Andreasem Stjernenem w roli głównej jest dedykowany Tobie za te piękne motywujące komentarze ;)
5. I przepraszam cię, Paula, za nieczekanie na twój komentarz, ale nie będę wiecznie na ciebie czekać.
6. Cudowna forma Petera ukazuje się nam ostatnio podczas tych konkursów *-* I mam nadzieję, że jutro zdobędzie Kryształową Kulę, choć pewnie kiedy to czytacie, jest już po wszystkim ;D
7. Smutne bolesne fakty - będzie mi strasznie brakowało Bardala, a Wam?? :'c Jak oglądałam jego pożegnanie ze skokami, się poryczałam ;-; Dlatego w następnym rozdziale Anderso na pewno się pojawi i sporo namiesza, ale na razie to tyle w tym temacie.
8. Kończę, bo nie chcę Was zamęczyć na śmierć.
Trzymajcie się i, tak na przyszłość, powodzenia w czekaniu na LGP i następny sezon :')
Pozdrawiam.