4. I cannot give up, when I start a new chapter of life, because it is only the beginning.

Noc spędziłam na sofie w hotelu skoczków.

Chyba polubiłam spanie na sofach.

Nikt z obsługi nie zwrócił na mnie uwagi, a skoczkowie już dawno spali. Było bardzo późno, koło drugiej w nocy, ale minęło trochę czasu, zanim podniosłam się z klęczek i przyczłapałam tutaj z drugiego końca miasta.

W hotelu było mi ciepło i wygodnie, i sama nie wiem, kiedy zasnęłam. Śnił mi się osobliwy sen, coś o Fannemelu, Hilde … innych skoczkach i mnie. Był dziwny, ale realny, możliwe że to była jakaś zapowiedź tego, co nastąpi.

Obudziłam się stosunkowo wcześnie. Zamówiłam sobie śniadanie w bufecie, dokonałam najważniejszych zabiegów wokół siebie, uczesałam się i zaczęłam bez celu kręcić się po hotelu. A właściwie to miałam cel – znaleźć Fannemela albo kogoś innego. Ale ani Anders, ani nikt inny nie nadchodził, a ja nie chciałam pukać do wszystkich pokojów, nie wypadało. Nie mogłam z kartki odczytać, czy to dziewiątka, czy czwórka. A może nadciągnięta siódemka…? Więc włóczyłam się po korytarzach. Gdy szłam jednym takim, odwrócona bokiem do kierunku chodzenia, wpadłam na kogoś.

Na Supermana.

- Przepraszam – odezwałam się.

Kurde, coś ostatnio wpadam na rzeczy. Za dużo razy.

- Może w czymś pomóc? – spytał Superman.

- Niee… tak! Szukam Andersa Fannemela.

- Znajoma?

- Tak… można tak to ująć.

Hę? Że co proszę?

Skoczek-Superman zaśmiał się cicho.

- Mam mu coś przekazać? – spytał.

- Tak… to niech mu pan przekaże, że Anja… zmieniła decyzję.

- Weź, nie panuj mi tutaj, Anders jestem. To zaczekaj tutaj, zaraz się go ściągnie – Superman zasalutował z uśmiechem i odszedł, a ja zastanawiałam się czy naprawdę dobrze usłyszałam jego imię. Bo kolejny Anders wydawał mi się trochę niecodzienny.

Gdy Superman-Anders oddalił się w poszukiwaniu Fannemela, ja czekałam. Przy okazji oglądnęłam sobie pewną część hotelu, na którą wcześniej nie zwróciłam uwagi. Patio było obszerne i bardzo gęsto obsadzone. Z powodu zimy były tutaj tyko krzewy i małe drzewka typu świerk, ale latem i wiosną na pewno aż roiło się od przeróżnych kolorów. Zobaczyłam sobie jeszcze salonik, urządzony w stylu renesansowym. Całkowicie inny od nowoczesnej reszty hotelu. A cały budynek nie przypominał żadnego innego, widzianego przeze mnie do tej pory.

Fannemel leżał na łóżku z głową w jakiejś książce. Był tak głęboko zaczytany, że wydawałoby się, że książka musi być niebywale wciągająca. Ale tak nie było. Powieść była tak nudna i jednostajna jak „Moda na sukces”. Fannemel czytał ją tylko dlatego, że nie mógł skupić się na niczym innym. Ciągle jego wzrok uciekał na drzwi i Anders podejmował kolejne bolesne próby kontynuowania lektury. Przelatywał kolejne rzędy czarnych znaczków, nawet nie wiedząc, co czyta. Znaczna część jego szarych komórek była skupiona na czymś innym.

Ktoś zapukał do pokoju, który Anders dzielił z Hilde. Ale Tom dawno gdzieś wyszedł.

- Wejść – rzucił szorstko Fannemel, z wielkim wysiłkiem podnosząc wzrok znad książki.

Zobaczył Bardala, jak zwykle z logo Supermana na klacie.

- Czego? – burknął. – Nie masz nic ciekawszego do roboty niż szpanowanie bielizną?

- Ktoś przyszedł do ciebie z wizytę i czeka na jadalni – oznajmił Bardal, odruchowo gładząc czerwoną literę S.

- Nie przyjmuję dzisiaj kolejnych uzależnionych psychofanów – oświadczył zjadliwie Fannemel, z powrotem wsadzając nos w książkę.

- To już jak tam sobie chcesz – wzruszył ramionami Bardal. – Tylko, że ona kazała ci powiedzieć, że zmieniła decyzję.

- Kto?

- Jakaś Anja, jeśli ci to coś mówi.

W Fannemela nieoczekiwanie coś wstąpiło.

- Ha! – zawołał triumfalnie, zrywając się z łóżka tak nagle, że książka poleciała na zaskoczonego Bardala. – Wiedziałem! Jasnowidztwo Fannisia przerasta wszystko! A ty dopiero teraz mi mówisz?

- Przecież mówiłem ci od początku… - wybąkał Bardal, ale Fannemel już go nie słuchał.

Wyleciał z pokoju, jak stał.

A Bardal zastanawiał się, kim, u licha, jest ta Anja dla Fannemela…?

                Fannemel szybkim krokiem pokonał labirynty korytarzy, minął po drodze Rune Veltę, omal go nie tratując, i energicznie skierował się ku jadalni. Wszedł do środka.

Ludzi o tej porze było jeszcze niewielu. Zaledwie Jurij Tepes, Pungertar i Andreas Kofler. Aha, i jeszcze Davide Bresadola, który schował się za drzewkiem razem z braćmi Dellasega.

Dopiero po dłuższej chwili Fannemel dostrzegł Anję. Siedziała sprytnie ukryta przy najdalszym stole i patrzyła przez okno na szary widok skoczni. Fannemel podszedł bliżej i położył ręce na oparciu jej krzesła. Ona zauważyła go dopiero po jakimś czasie.

- Więc jednak przyszłaś – odezwał się Anders i uśmiechnął się z wesołą kpiną. – No widzisz, ja wiedziałem, że zmienisz zdanie.

- Jeszcze niewiele o mnie wiesz – odezwała się Anja beznamiętnie.

-  Myślę, że wkrótce się dowiem. I hope so.

Anja zamrugała oczami, najwyraźniej niepewna czy dobrze usłyszała. Nie lubiła, gdy ktoś zaskakiwał ją takimi zdaniami.

- No… zobaczymy jak to będzie – odparła, uważając na to co mówi. Westchnęła, podnosząc się niechętnie z krzesła. – To co? Możemy to już mieć za sobą?

Wyszłam z pokoju Stöckla cała w skowronkach.

A przynajmniej niewiele mi do takiego stanu brakowało. Dostałam upragniony etat. Mam wspomagać skoczków psychicznie przed i po skoku, podczas treningów, wszędzie i zawsze. Nie taka zła praca, w sumie to każda jest dobra.

Wypełniliśmy niezbędne papiery i papierzyska. Wszystko poszło gładko, tylko Fannemel na długo zatrzymał się palcem na rubryce „miejsce urodzenia”, gdzie figurował wyraźny napis Lublana. Trzymał tam palec dopóki Stöckl nie zgarnął papierów. A i potem starałam się nie zauważać jego pytającego spojrzenia. Nie odzywałam się na ten temat, bo znowu musiałabym wracać do przeszłości.

A Fannemel, widząc, że nic mu nie powiem, przestał świdrować mnie tym swoim wzrokiem. I poszliśmy na śniadanie.

Wszyscy już dawno siedzieli w jadalni i posyłali ciekawskie spojrzenia w naszą stronę, gdy tylko przekroczyliśmy próg. Dam głowę, że wiem, nad czym się tak zastanawiali. Usiedliśmy przy norweskim stole. Skoczkowie nie spuszczali ze mnie wzroku. Fannemel stanął na stołku, (żeby w ogóle było go widać) i zawołał:

- Witamy was w radiu Krasnall. Jest dziewiąta trzydzieści dwie, a my nadajemy ważną informację na gorąco – wciągnął mnie na krzesło koło siebie. – To jest Anja, od dzisiaj będzie z nami pracować.

O, masz. Tego się kompletnie nie spodziewałam. Poczułam, że się czerwienię.

Ale zostałam przyjęta entuzjastycznie. Przez jadalnię przeszedł dreszcz ciekawości, a Norwedzy i kilku innych skoczków zaczęło bić brawo.

- Widzisz jak się cieszą? – zaczepił mnie Fannemel. – Jak biją brawo, to znaczy, że cię lubią.

Norkowie od razu zarzucili mnie pytaniami i swoimi imionami (lub ksywami) których i tak w większości jeszcze nie usłyszałam. Dopiero potem poznałam ich wszystkich z osobna. Nie wydawali się tacy źli jak na skoczków.

Przypadkowo usłyszałam jak skoczek z innego kraju (chyba ze Słowenii, widziałam kawałek flagi na swetrze) powiedział, że tylko Norwegowie mają takie seksowne dziewczyny. Nie mogłam uwierzyć, że chodziło o mnie i próbowałam sobie wmówić, że tylko się przesłyszałam, co było bardziej prawdopodobne. Ale potem Hilde powtórzył mi tę rewelację, więc musiałam uwierzyć.

Śniadanie z Norwegami przypominało I wojnę światową. Jeśli coś się komuś nie spodoba – albo i spodoba; każdy pretekst jest dobry - rzuca się w siebie wszystkim. Także nie byłam zdziwiona, gdy oberwałam w głowę kromką z serkiem topionym. Po zawieszeniu broni urządziliśmy małą pogadankę. Było ogólnie miło, tak sobie pogawędzić o niczym. Hilde opowiadał coś o Morskim Oku, to chyba jakieś jezioro z tego co wiem, siedzący obok mnie jakiś Andreas wymieniał plusy i minusy życia w związku, a Fannemel rechotał jak psychiczny z powodów, których zupełnie nie rozumiałam, a ja obserwowałam wszystkich dyskretnie. Nie było wcale najgorzej. A potem nagle, bez uprzedzenia, Vegard, chyba Sklep, czy Sklett, mniejsza, zepsuł mój dobry humor.

- Anja to takie nienorweskie imię – zauważył. – Skąd je masz?

Milczałam, tłumiąc w sobie ostry ból.

Lublana, Anja…

Vegard niechcąco wtargnął w sam środek moich najczerniejszych wspomnień. Do przeszłości, której nie chciałam pamiętać, ale jednak pamiętałam. Nie sposób nie pamiętać chwil, w których rozstrzygnęło się całe twoje życie. Zwłaszcza, że nie miałam na to wpływu. I że nie wyszło to na dobre, wręcz przeciwnie. Niedawno, parę miesięcy temu, te wspomnienia przestały boleć aż tak bardzo. Teraz Sklett przypomniał o nich, a one od razu zaczęły dawać się we znaki.

- Aaa… tak jakoś, bez szczególnej przyczyny – mruknęłam wymijająco, starając się opanować drżenie głosu.

Znów to samo.

Chyba to kupili. W każdym razie nikt nie zgłębiał tematu, i byłam wdzięczna Fannemelowi, że nie napomniał o tym, co widział w dokumentach. A ja z zadowoleniem stwierdziłam, że nikt już się na mnie nie patrzył i wszyscy zajęli się swoimi sprawami.

Wtedy jednak nie dostrzegłam, że Fannemel znowu uważnie mi się przyglądał. Ale nawet, gdybym to zauważyła, nie miałoby to wpływu na wszystko, co zdarzyło się potem. Dużo potem.

Ale na razie wstaliśmy od śniadania i wszyscy rozeszli się w swoje strony. Odruchowo ruszyłam za Norwegami, nie wiedząc wcale, co mam robić. Na szczęście po drodze problem rozwiązał się sam. Gdy tak plątałam się po hotelowym labiryncie, ktoś złapał mnie za łokieć i zaciągnął w stronę jakiegoś pokoju, napieprzając jak szalony o tym „jak miło mnie poznać”. Dopiero gdy zamknęły się za nami drzwi, przyjrzałam się swojemu porywaczowi. Była to dziewczyna.

Była dość wysoka i szczupła, miała też koło dwudziestu lat albo kilka mniej. Była ode mnie wyższa, ale to nie było nic nadzwyczajnego, bo ja, mierząc 162 cm, jestem tak niska, że nawet Fannemel mnie przerasta, a jest o głowę niższy od większości skoczków.

Dziewczyna miała na imię Sybilla, wyglądała na sympatyczną i wygadaną. I, w przeciwieństwie do moich, jej włosy były prawie białe.

Weszłyśmy do pokoju.

Wyglądał… no po prostu cudownie. Jak… nic. Nie widziałam żadnego równie pięknego i ekskluzywnego pomieszczenia. Sybilla rzuciła się na łóżko, na którym piętrzyły się stosy książek, zeszytów i Jeden-Bóg-Wie-Czego.

- No, Anka! – odezwała się pogodnie. – Odpoczywaj sobie, bo od jutro zacznie się ostra harówka. Nie żebym cię zniechęcała, ale jakakolwiek praca związana ze sportem – to ciężka praca.

- A ty czym się zajmujesz? – spytałam.

- Wszystkim. Jestem fotografem, tragarzem, serwis-menem, organizatorem pomniejszych imprez typu czyjeś urodziny i przyzwoitką.

- Że jak? – nie zrozumiałam. – Przyzwoitką?

- Niedługo się przekonasz – pokręciła głową z żartobliwym politowaniem dla skoczków. – Zobaczysz jacy to zboczeńcy, jeśli jeszcze nie wiesz.

- Nie wiem – i nie chciałam wiedzieć, chociaż na dźwięk słowa „zboczeńcy” od razu stanął mi przed oczami obraz Fannemela w bokserkach. Opowiedziałam to Sybilli, a ona wybuchła śmiechem.

- To jeszcze nic – podkreśliła. – To dopiero początek. Bo tacy to oni są codziennie.

Skoro tak, to bałam się jaki będzie koniec. Ale chyba nie chciałam wiedzieć. Przez chwilę siedziałyśmy w milczeniu. Nagle Sybilla wypaliła:

- No to który z nich ci się podoba? – spytała, puszczając do mnie oczko.

- Co? – kompletnie zbiła mnie z tropu tą wypowiedzią. – Żaden.

                - Robisz to tylko dla kasy? – spytała zawiedziona Sybilla.

- A ty nie?

- Ja tutaj jestem dla Zografskiego. Dla Zogu.

- Który to? – walnęłam z głupia frant.

Sybilla spiorunowała mnie wzrokiem.

- Jestem tutaj nowa – tłumaczyłam się speszona.

- No tak. Niedługo się przekonasz… ale serio nikt ci się nawet tyle nie podoba? – pokazała opuszkami palców o jak niewielką ilość jej chodziło.

Zastanowiłam się.

To, że nienawidzę skoczków to jedno. A to, że większość z nich to rzeczywiście niezłe ciacha, choć chude jak ruskie kotlety – to całkiem inna para kaloszy. Ciężko mi się rozeznać co do stanu swoich uczuć, ale istnieje taka szansa, że…

- Nie. Ale… lubię Fannemela. Chyba – powiedziałam w końcu powoli i ostrożnie. Bałam się reakcji Sybilli.

- A więc jednak! – ucieszyła się ona. – Nie jesteś tylko obrzydliwą materialistką. Nie martw się, umiem trzymać język za zębami.

Uśmiechnęłam się, słysząc tę jej reakcję.

… Fannemel…?

O czwartej większość skoczków wyszła, bo zbliżał się konkurs.

Anja, która miała zacząć pracę od następnego dnia, ustalono, że ten dzisiejszy spędzi z absztyfikantami. Było ich pięcioro: kontuzjowani Jacobsen i Sorsell i ci, którzy nie zakwalifikowali się do konkursu czyli Vegard Swensen i Sklett, i Atle Pedersen Rønsen. Usiedli wszyscy w szóstkę w pokoju Fannemela i Hildego i włączyli telewizor, by obejrzeć transmisję konkursu.

- Hej, Anja – odezwał się Jacobsen – jak to u ciebie jest ogólnie ze znajomością skoków?

- Zielono – odparła dziewczyna, ściągając tym samym śmiech pozostałych. Wszystkim podobała się ta nowa psycholog, która wcale nie miała na celu rozśmieszać ludzi, ale jednak to robiła. Bezwiednie, po prostu tak na nich działała.

- No to trzeba Anję wtajemniczyć – stwierdził Atle, zacierając ręce, mało iskry nie poszły. Uwielbiał udzielać lekcji z teorii, jako że w praktyce niezbyt miał się czym popisać.

Do pokoju zapukali Anze Semenic i Matjaz Pungertar, którzy mieli zanieść tylko kilka informacji, ale zostali przez Norków wciągnięci do środka i zostali tam na znacznie dłużej, podobnie jak Zografski.

Jeszcze zanim zaczął się konkurs poznałam całą masę reguł, których w ogóle nie rozumiałam. Były bardzo dziwne i niejasne, a jak Atle, z jakąś dziką pasją, wszystko rozkładał na czynniki pierwsze, jeszcze bardziej mi się pogmatwało.

- Czyli zawodnik dostaje punkty za odległość… emmm… coś tam: punkt konstrukcyjny?... i noty za… styl, to coś takie… teleeeemark i za… obniżony rozbieg… znaczy jeśli trzeba… w sensie obniżać go - wydukałam, jak uczeń przy tablicy, który niezbyt przykładał się do lekcji, albo po prostu jest tępy.

- I jeszcze re... – podpowiadał Atle.

- Re… co: re?

- Rekompen…

- Rekompen…satę za wiatr! – olśniło mnie nagle. Zawsze zapominałam o wietrze.

Kurde, to jest jeszcze bardziej skomplikowane niż mi się wydawało. Myślałam, że oni tak sobie jadą i – fruuuuu! – lecą. A tu cała masa szczególików. Gapiłam się w ekran, próbując dostrzec coś interesującego i zadać inteligentne pytanie (świetnie, powoli zamieniasz się w kujona i lizusa, Anju). Ale nie zauważyłam nic godnego uwagi.

Po chwili rozległ się głos komentatora. Na ekranie pojawił się pierwszy zawodnik, jakiś z Kazachstanu, jego imię i nazwisko, numer, zdjęcie i narodowość.

W ciągu pół godziny zrobiłam spore postępy; nauczyłam się tylu nazwisk, ilu przez całe życie nie zdążyłam. Większość z obecnych w tym pokoju skoczków co rusz komentowała wybicie z progu, styl danego zawodnika, a przy ocenie sędziów padały pod ich adresem nieraz ostre słowa. Ja razem ze Swensenem wymienialiśmy się uwagami na temat atrakcyjności skoczków.

- Krafti podoba się dziewczynom – Swensen wskazał zawodnika na ekranie.

- Naprawdę? – spytałam grzecznościowo. – Ja tam nie widzę w nim nic takiego szczególnego… ale ten jest przystojny – miałam na myśli oczywiście następnego skoczka.

- Schlierenzauer? Kochana, z nim nie ma szans, on ma swoją Sandrę.

Westchnęłam.

Ledwo powiedziałam o kimś coś pochlebnego, a już takie riposty dostaję, jakby nie wiadomo co. Wcale to nie tak, że podoba mi się Gregor. Po prostu ci ładni to zawsze są już obstawieni.

W telewizji na belce startowej pojawił się Fannemel. Ścisnęłam mocno kciuki za niego, odruchowo. I zagryzłam wargi. Trochę za mocno, bo aż mi zsiniały. Któryś ze skoczków zauważył to i zaśmiał się cicho. Chyba Zografski, z tego co pamiętam, już zbyt zamieszali mi w głowie tymi nazwiskami. Było ich chyba z pięćdziesiąt.

A Fannemel spadł. Nawet ja, tak mało obeznana, mogłam stwierdzić to z całą pewnością. W telewizji nie pokazali jego miny, ale widać było Stöckla, kręcącego głową z dezaprobatę, a nawet z irytacją.

Potem skoczył jeszcze gumożujca Hilde. Nie trzymałam już za niego kciuków, zapomniałam. I coś mi się wydaje, że to moje kciuki przynoszą pecha, bo Hilde objął prowadzenie, w przeciwieństwie do ostatniego Fannemela, który był nawet za Estończykiem.

- A to jest Peter Prevc – Swensen trącił mnie łokciem. – Niedawno zdobył dwa medale mistrzostw świata i medal w Sochi...

Przyglądnęłam się Prevcowi. I od razu poczułam, że raczej go nie polubię. Nie wyglądał jak menel ani jak wamp(ir), ani jak chuligan, ale przerażała mnie ta jego żuchwa. Po prostu szuflada w całej krasie. Może na żywo nie wygląda tak źle, ale już czułam, że się do niego zraziłam.

- A ten to kto? – spytałam po chwili Swensena, gdy Prevc ku mojej uldze zniknął z ekranu.

- Ten? To jest Simon Ammann, bardzo sympatyczny gościu, i radzę ci: zapamiętaj to nazwisko, bo to jeden z żywych legend skoków narciarskich, czterokrotny medalista olimpijski…

- Dobra, dobra – przerwałam mu, nie chcąc wplątywać się w wywód, który mógł się ciągnąć godzinami. Innym razem dowiem się czegoś o tym Ammannie, którego nazwisko bezwiednie zapożyczyłam do modlitwy. (Przynajmniej teraz wiedziałam, skąd wzięłam to słowo.) W każdym razie miał bardzo sympatyczny uśmiech. – Simon Ammann, zapamiętam. Legenda skoków, bla bla bla…

A swoją drogą, Swensen był strasznie obryty. Wiedział wszystko o wszystkich. Ale doszłam do wniosku, że to tylko kwestia czasu i niebawem będę posiadała podobną wiedzę. Może nie aż w takim stopniu, ale na pewno więcej, niż wiem obecnie.

Około początku drugiej serii, wyszłam na korytarz trochę się przewietrzyć, bo w pokoju przybyło kolejnych osób i zrobiło się duszno. Przechadzałam się po korytarzach i przy jednym zakręcie wpadłam prosto na Fannemela, który szedł z impetem, kopiąc przed sobą jakiś kamyk.

- O, hej – rzucił Anders, podnosząc wzrok znad niebieskiej posadzki. Widać było, że jest zły, trochę wystraszyły mnie jego brwi, tak zmarszczone, że prawie zlewały się w jedną.

Chyba musiał zauważyć, że z deczka mnie onieśmielił, bo rozpogodził się nieco i zagadał:

- Jak tam? Dowiedziałaś się czegoś na temat skoków?

- O, tak! – odparłam zgryźliwie. – Poznałam dobre pół setki zawodników. Ale nie sądzę, żeby aż tyle nazwisk mogłoby mi się do czegoś przydać.

- Jakieś problemy z nauką?

- Nie. Tylko ten taki Schielr…. Slichr…

- Schlierenzauer? – domyślił się Fannemel. – Wiesz, ja też z początku miałem problem ze skubańcem. No i Morgenstern. A widziałaś mój skok? Po co pytam – oczywiście, że widziałaś. Mam zdrowo prze…rąbane. U Stöckla. On już sobie dobrze wie, jak mnie do reszty zgnębić za to, co zaprezentowałem. Chociaż w sumie to sam nie wiem, czemu spadłem: przecież wyjście z progu było dobre, wiatr nawet próbował mi pomóc i ten... Dobrze było, ale się spierdoliło. Wiesz, może: czemu?

- Może myślałeś o czymś, co zostało na dole i jakoś tak bezwiednie przełożyło się to na skok? -  podsunęła Anja. – O czymś, lub o jakimś miejscu, gdzie chciałbyś być, albo z czym/kim chciałbyś być…?

- Możliwe – mruknął Fannemel, zerkając na Anję z ukosa.

Fakt, pomyślał, myślałem o tobie, Anju, tylko jak by ci to powiedzieć…?

- Anju… - zaczął niepewnie. – Anju, posłuchaj…

Dziewczyna odwróciła się frontalnie do Andersa, a na jej twarzy odbiło się oczekiwanie. Czuła, że po raz wtóry Fannemel miał zamiar powiedzieć jej coś ważnego. A ona chciała to usłyszeć.

- Wiesz, Anju… - powtórzył Anders, biorąc głęboki oddech… ale i tym razem nie udało mu się zdradzić swoich przemyśleń. Westchnął. – Czy… kibicowałaś nam?

- Aaa… tak – odparła Anja, a w jej oczach dało się zobaczyć wyraźne rozczarowanie.

Fannemel, widząc minę Anji, pożałował, że jej tego nie powiedział. Ale nie starczyło mu sił i odwagi, by spróbować po raz drugi. Postanowił zmienić temat.

- Szkoda, że nie widziałaś miny Pointnera, jak się wściekał na Krafta, za to, że schrzanił skok. Był taki zły, że aż go nosiło, jak Eisenbichlera po zepsutym skoku. Widać wszyscy austriaccy trenerzy tacy są…

Anja uśmiechnęła się dość ponuro.

- Coś cię gryzie? – spytał Anders, przyglądając się jej.

- Nnieee… - odparła przeciągle dziewczyna, odwracając się tak, żeby skoczek nie widział jej twarzy. Od razu by zauważył, że Anja myśli o przeszłości. Jednak było już za późno.

- Przecież widzę.

- Ale co widzisz? – grała na zwłokę.

- Weź, nie wciskaj mi kitu, że nie wiesz – zniecierpliwił się Fannemel. – Przecież widzę, że coś jest nie tego. Powiesz, o co chodzi?

- A powiesz, dlaczego miałabym to powiedzieć tobie? – zripostowała Anja, trochę zdenerwowana. – Dlaczego akurat tobie, a nie komuś innemu? Na przykład Jacobsenowi?

- Nie wiem – przyznał Anders z rozbrajającą szczerością. – Nie mam zielonego pojęcia, ale… może mógłbym ci jakoś pomóc?

- Niby jak? – dziewczyna zadała pytanie, a za nim następne, które tak naprawdę ją nurtowało. – Dlaczego to robisz? Dlaczego za wszelką cenę tak ci zależy na tym, żeby mi pomagać?

- Proszę, pozwól mi – zamiast odpowiedzieć, Fannemel przysunął się do niej i musnął ją wargami w policzek, w okolicy ust.

Ona nic nie powiedziała, nie zrobiła żadnego gestu. Po prostu patrzyła na niego, nie widząc go jednak. Błądziła myślami gdzieś bardzo, bardzo daleko. Zastanawiała się, czy to był impuls, czy raczej aluzja. Nawet nie zauważyła, jak Fannemel uśmiechnął się i, poklepawszy ją po dłoni, odszedł korytarzem, i zniknął w jednym z pokoi.

Do cholery, nie wiem co się ze mną dzieje.

To przecież ja, Fannis – heloł! Ja  n i e  m a m  problemu z zachowaniem się przy dziewczynach. Jedyne problemy jakie miewam jeśli chodzi o dziewczyny to zazwyczaj te, którą lasię wybrać. (Czasem nie decyduję się na żadną, ale częściej biorę obie. A co se będę żałować, nie?) Fannis jest jak pies na kobitki – zawsze wie, którą warto poznać bliżej, a którą zostawić w spokoju. I zawsze wie jak je skutecznie zabajerować. Ludzie mogą się śmiać – na przykład taki Forfang: mordkę ma ładną, ale pożytku z niej zrobić nie umie – ale owszem, mam w zanadrzu parę takich tekstów, dzięki którym dziewczyny na mur beton na ciebie polecą. Serio, niektórym szybki kurs u Fannemela by nie zaszkodził.

Ale nie o tym chciałem, wcale a wcale. Bo o tym, jaki jestem boski, wiedzą absolutnie wszyscy.

No, może poza Anją. Na Hofera Świętego, nie mam pojęcia, co tej dziewoi chodzi po głowie. Jest bardziej tajemnicza niż ja i chyba to mi się w niej najbardziej podoba. Bo  n i e  m a  dziewczyn nie do rozgryzienia. W gruncie rzeczy każda pragnie tego samego. Ale nie Anja. Chyba. Jak już mówiłem, ona naprawdę jest inna.

I właśnie o to chodzi.

Nigdy nie mam z tym problemu, ale przy niej mam takie debilne uczucie, jakby mój mózg znajdował się w żołądku czy wątrobie, czy tam inny taki pieron. Wszystko jest ok., nawet w najlepszym porządeczku, a tu nagle moją fannemelowską pewność siebie trafia szlag. I już sam nie wiem co mogę powiedzieć i zrobić, a czego nie.

Dotychczas nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Po prostu wiedziałem, że cokolwiek zrobię – będzie dobrze. A z Anją tak się nie da, do cholery.

I nie wiem, dlaczego. Ale wiem jedno: muszę coś z tym zrobić.

Cała ta „rozmowa” zdarzyła się dokładnie wczoraj.

Wieczorem wylądowaliśmy w Kuusamo i bardzo zmęczeni po podróży od razu położyliśmy się spać. W końcu następnego dnia czekały nas męczące kwalifikacje. Tylko wiecznie pełen energii Hilde proponował urządzenie potańcówki w jadalni. Jednak ten pomysł nie spotkał się z aprobatą reszty ekipy.

Sybilla jęczała całą noc, narzekając na zakwasy po tych wszystkich rzeczach, które rzekomo wczoraj zrobiła.

Tak więc dzisiaj rano, po ciężko przespanej nocy, obudził nas dziki wrzask. Jak stado pawianów wpadli do pokoju Hilde, Sklett, Rønsen i Swensen. Sybilla, przyzwyczajona już do tego typu wybryków, wiedziała widocznie, co się szykuje i umknęła do łazienki. Ale ja, nie posiadając takiej wiedzy jak ona, bardzo szybko zostałam zawinięta w koc i porwana. Z piskiem wiłam się w pościeli, ale nie miałam szans, najmniejszych.

Gdy tak te cztery oszołomy leciały po wariacku ze mną przez korytarz, w stronę pokoju Fannemela, natknęli się na wychodzącego ze swojego pokoju Stöckla.

Odruchowo zatrzymali się, widząc przełożonego.

Trener groźnie zmarszczył brwi.

- Przecież tyle razy wam mówiłem, że macie się trzymać z daleka od pokoju dziewcząt – odezwał się surowo. – Zwłaszcza rano i wieczorem. Była umowa, prawda? Warunek zatrudnienia żeńskiego personelu. Miało być już bez takich numerów! To się tyczy także ciebie, Vegard.

Nawet ja potrafiłam się domyślić, że chodziło o Skletta, o którego wyskokach zdążyłam sporo usłyszeć.

Skoczkowie z żalem zrozumieli, że przerwano im zabawę i odstawili mnie na ziemię.

Prychnęłam z pogardą.

Ale Sklett, w ostatnim porywie wariactwa, jednym zamaszystym ruchem wyrwał mi kołdrę i cisnął ją do kosza, ze śmiechem. Stöckl zmierzył go groźnym spojrzeniem, które miało znaczyć „jeszcze sobie porozmawiamy”, ale nie odezwał się więcej.

Właśnie wtedy otworzyły się drzwi do pokoju Fannemela i na rogu pojawił się Anders we własnej osobie.

A ja stałam na środku korytarza w samej tylko cieniutkiej koszulce nocnej. Poczułam, że mimo zimna, okropnie się czerwienię.

- Towar dostarczony, mission complete! – ryknął śmiechem Rønsen.

-Hej, Anju - rzucił Fannemel, otaksowując mnie zaintrygowanym spojrzeniem, po czym rzucił mi kolejny ze swoich dziwnych uśmieszków.

No świetnie.

Poczułam, że czerwienię się jeszcze bardziej, z gniewu i ze wstydu.

- Banda głupoli! – rzuciłam i z tupetem odeszłam w stronę swojego pokoju, powiewając za sobą fałdami koszulki nocnej.

Moja obelga została jednak przyjęta spazmatycznym rechotem, co dotknęło mnie do żywego. Oni najwyraźniej nic sobie ze mnie nie robili. Wróciłam do pokoju zła i w furii zaczęłam się ubierać.

- Załatwili cię? – Sybilla raczej stwierdziła niż spytała, leżąc na łóżku, piłując paznokcie i uśmiechając się pod nosem.

- Tak – odburknęłam, nie widząc zupełnie nic śmiesznego w tym, co mnie spotkało.

- Nie martw się: jeszcze cię nie raz tak urządzą – Sybilla zaśmiała się w głos. – A najlepsze jest to, że nigdy nie jesteś w stanie przewidzieć, co tym świrom przyjdzie do głowy. Istnieje stare powiedzonko: „A morał jest krótki i niektórym znany – przy Norkach niespodziewanego się spodziewamy” – spuentowała gromkim śmiechem.

Po śniadaniu mieliśmy dziesięć minut na przygotowanie do wyjścia na skocznię. Sybilla włożyła na siebie chyba z pięć swetrów i kurtkę. Śmiałam się z niej po cichu i sama ograniczyłam się do włożenia jednego swetra pod kurtkę. Zastanawiałam się, po co jej tyle warstw wełny. Za owcę chce robić?

Podczas kwalifikacji miałam stać na dole, obok fizjoterapeuty. Rozmawiać ze skoczkami. Na zewnątrz. Na powietrzu. Starałam się jak mogłam, wziąwszy pod uwagę, że to był dopiero pierwszy dzień w pracy.

Było mi potwornie zimno. Pożałowałam, że nie wzięłam przykładu z doświadczonej już Sybilli i pomyślałam z żałością o stertach cieplutkich swetrów zalegających w szafie w pokoju. Było mi tak zimno, że nawet nie zauważyłam, jak podszedł do mnie Fannemel.

- Jak tam? – rzucił wesoło. – Podoba ci się?

- Jest suppperrr… - wyjąkałam. – Bbbardzo ładdddnie skoczyłłłeś…

- Anju, przecież ty trzepiesz się jak chorągiewka – zauważył z wyczuwalną troską.

- Czy ttto tttakie dddziwne? – spytałam, szczękając zębami tak, że bałam się, że mi się pokruszą. – Sttttraaasznie mmmi zimmmmno.

- Jeszcze nie jest aż tak źle – Fannemel stanął za moimi plecami i bezceremonialnie objął mnie od tyłu.

Ooo taaaak, jak teraz ciepło, jak dobrze…

Ale nie powiedziałam tego na głos…?

- Tak, racja. Wcale nie jest tak źle. Trochę cieplej niż na Antarktydzie – skomentowałam zgryźliwie. – Rzeczywiście.

Fannemel zaśmiał się, widocznie rozbawił go mój ironiczny komentarz. Kilku innych skoczków zawtórowało mu. Widocznie musieli też mnie usłyszeć, w końcu powiedziałam to dość głośno.

Swensen podszedł do Andersa i podał mu krótkofalówkę, z której wydobywały się trzaski i pomruki, a w końcu usłyszałam niewyraźny głos Stöckla.

- Fannis… dzzzt, trzzzz Brrrr … Na górę… zrrrr, dzzzz, wtrrr … Czekają… pfrrrr…

Nic z tego nie zrozumiałam. Ale Fannemel wiedział, o co chodzi trenerowi.

- Einen Moment, bitte – oznajmił do krótkofalówki, po czym zwrócił się do mnie. – Muszę się zwijać. Dasz sobie radę? Cieplej ci teraz?

- O tak – odparłam. – Teraz to już tylko Syberia.

Fannemel, zaśmiawszy się z żartu, oddalił się w kierunku wyciągu.

Ciepełko, wróć…

Od razu zrobiło mi się jeszcze zimniej. Musiałam jednak wytrzymać. Po kolei podchodzili do mnie inni skoczkowie i zagadywali, jak moje wrażenia. Odpowiadałam wykrętnie, w każdej wypowiedzi podkreślając wręcz cudowne warunki atmosferyczne. Słysząc moje narzekanie, Hilde pożyczył mi swoją niebieską czapkę, Swensen szalik (hmm, ciekawe skąd go wziął…), a Zografski rękawiczki. Więc stałam sobie jak Eskimos, opatulona tymi wszystkimi szmatami pożyczonymi od skoczków.

Podeszła do mnie Sybilla, chuchając w ręce i rozcierając je jedna o drugą.

- Zgubiłam gdzieś rękawiczki – oznajmiła i pokazała mi sine od mrozu palce. Rzuciła tęskne spojrzenie w kierunku moich dłoni.

- Weź te – zaproponowałam, zdejmując rękawiczki i rzucając je Sybilli. – Zografskiego.

Po wypowiedzeniu tego nazwiska, mogłam zaobserwować jak zmienia się jej twarz; zaczęła mimowolnie uśmiechać się pod nosem, oczy błyszczały jak iskierki, a na policzkach rozkwitły czerwone rumieńce.

Sybilla klepnęła mnie w plecy, co w jej języku znaczyło „dziękuję”. Poczułam, że postąpiłam odpowiednio. Ona miała większą uciechę z tych rękawiczek niż ja.

               Po skończeniu serii treningowej wpadłam jak tajfun do łazienki i odkręciłam kurek we wannie. Napuściłam gorącej wody prawie po brzegi i z lubością zanurzyłam się w… jacuzzi. Tak, w naszej łazience było jacuzzi. Takie z gorącą wodą, bąbelkami i pachnidełkami. Możecie się śmiać, ale nie przywykłam do tego typu luksusów, rozumiemy się?

Wyszłam z łazienki pół godziny później, a na moje miejsce poszła Sybilla, niezwykle zadowolona, że udało jej się wreszcie pogadać z Vladim, pod pretekstem oddania pożyczonych rękawiczek.

Anja była nieludzko zmęczona już po pierwszym dniu pracy. A czekały ją jeszcze cztery miesiące.

Aż cztery miesiące – uświadomiła sobie.

Po założeniu dwóch grubych swetrów, Anja wyrzuciła z szafy wszystkie rzeczy na łóżko i zaczęła byle jak wpychać je do walizki, robiąc przy tym niemały rozgardiasz i jęcząc pod nosem coś niezrozumiałego, chyba nawet dla niej samej.

Z łazienki wyszła Sybilla z turbanem na głowie i odżywczym kremem do rąk Neutrogena w dłoni.

- Co robisz? – spytała na widok Anji.

- Odchodzę – odburknęła dziewczyna. – Składam wypowiedzenie i odchodzę. To nie dla mnie. Padam z nóg już po pierwszym dniu. Nie nadaję się do tego. Nie dam rady. I jeszcze  t o  wszystko…

Sybilla siadła na jej łóżku.

- Dopiero zaczęłaś i już się poddajesz? – spytała z troskliwym politowaniem i wyczuwalną naganą w głosie. Anja przewracała rzeczy w walizce, słuchając jej jednym uchem. – Jak teraz odejdziesz, nie ma odwrotu. Odejście to droga jednokierunkowa, Anju. Daj sobie szansę. Daj im szansę. Pomyśl o nas, o mnie, o Fannemelu… - Anja przerwała przegrzebywanie walizki i przysłuchała się Sybilli. – Ja też na początku myślałam, że sobie nie poradzę, a uwierz mi, ja mam jeszcze cięższą pracę niż ty. Przechodziłam kryzys zdrowotny i sama wątpiłam czy dam sobie radę, ale wytrwałam. I wytrwam nadal, byleby osiągnąć cel. Moim marzeniem, do którego dążę jest Zogu. To właśnie ta myśl o nim mnie motywuje. Czas, Anju, żebyś ty znalazła swoją motywację.

Sybilla wyszła z pokoju zostawiając Anję klęczącą w znieruchomieniu na podłodze, wśród rozrzuconych rzeczy, ze sporym tematem do rozmyślań.

Może jednak warto spróbować? Jeszcze raz? Może przywyknę? Kto wie, może nawet polubię? Życie to pasmo niespodzianek. Samą niespodzianką jest dla mnie to, że w ogóle tu jestem.

Tak myślałam.

Ale nie mogłam znaleźć żadnej motywacji, żeby zostać.

Nie wiedziałam, że niedługo sama się znajdzie; bo tak już jest.

            Rzeczy wtedy się znajdują, gdy sami wcale specjalnie ich nie szukamy.
           ***

          Miało nie być dzisiaj, ale musiałam to zrobić. NASZ NOWY REKORDZISTA *-* Zawał.
Brat akurat stał na przystanku, a ja oglądałam. Widzę ten skok... 251,5m.... Ten zaciesz :D Zostawiam wszystko w kij i wylatuję z domu, drąc się na całą wiochę "MŁODYYY, FANNEMEL POBIŁ REKORD ŚWIATA!!!" On tylko puka się w czoło: "Mam siostrę wariatkę" ^^
Teraz chyba nie ma już osoby, która by nie wiedziała ;)
BRAWO, MISZCZU, POWODZENIA W FALUN! :)